Tradycja świątecznego piwa na przykładzie Norwegii

[ratings]

Takie, czy inne piwo, prawie każdy lubi. Jest to trunek z ogromną tradycją, nie tylko jako napój alkoholowy, ale i ważny element diety. Dawniej świąt bez piwa nie obchodzono. Jak wygląda dziedzictwo związane z jego ważeniem na tak ważne wydarzenie jak święta Bożego Narodzenia?

Warzenie piwa Bożego Narodzenia w Norwegii jest bardzo starą tradycją i przynajmniej sięga czasów przedchrześcijańskich. Wiele pisano o bożonarodzeniowym piwie już w czasach starożytnych, dlatego badacze z Norweskiego Uniwersytetu Nauki i Technologii postanowili sprawdzić historię piwa bożonarodzeniowego wzorując się na Norwegii.

Początki bożonarodzeniowego piwa w Norwegii

Norweski przemysł browarniczy przeszedł ogromny wstrząs na początku XIX wieku. W XVIII wieku piwa ważone były głównie w domu, czy gospodarstwie. Ale w połowie XIX wieku wszystko to wkrótce miało zostać zastąpione komercyjnym warzeniem na dużą skalę i spożywaniem dużo większych ilości.

Pierwsze reklamy handlowe piwa bożonarodzeniowego pojawiły się w latach 60. i 70. XIX wieku. Pierwsza reklama w gazecie, która wymienia coś takiego jak „bożonarodzeniowe piwo”, w roku 1869 1 grudnia.

Reklama brzmiała:

Dostępne jest bardzo dobre świąteczne piwo w tønder i ankervis, które można zamówić w C. Andersen, Dræggen.

„Ankervis” oznacza, że piwo znajdowało się w drewnianej beczce zwanej anker, która zawierała 38,6 litrów.

Browarnik to prawdopodobnie Carl Johan Andersen, urodzony w 1839 r., Który został zarejestrowany jako piwowar w 1875 r., a w 1881 r. jako sprzedawca piwa. Prawdopodobnie był małym rzemieślnikiem, który również przyjmował zamówienia i mógł również odsprzedawać piwo innym browarom.

Jakie powinno być piwo bożonarodzeniowe?

Pod koniec XIX wieku piwo bożonarodzeniowe było głównie nazywane „pottøl” lub „søttøl” (piwo słodkie). To było bogate, słodkie, ale stosunkowo słabe piwo.

Pottøl był pozostałością po dawnej tradycji warzenia piwa, która powstała przed bawarskim typem dolnej fermentacji w Norwegii. Jednocześnie był też swego rodzaju prekursorem landsøl (piwo jasne) i vørterøl (piwo słodowe).

Pottøl i søttøl miały być słodkie, dobre i bogate, stworzone z myślą o świątecznych potrawach. W 1877 r. Browar Aass w Drammen uwarzył piwo, które nazwał piwem bożonarodzeniowym, i określił je jako „wyjątkowo dobre, bogate w słód słodkie piwo”.

Kilka lat później browar Christiania reklamował „niedrogie piwo świąteczne”, które opisali jako: „Smaczne domowe piwo, które jest bardzo bogate w słód i mocniejsze niż zwykłe pottøl”. Można je było kupić w butelkach lub beczkach około 40 lub 80 litrów.

Ta reklama reprezentuje coś, co można by określić jako ówczesne świąteczne piwo. Nie chodziło o to, że był to konkretny rodzaj piwa, ale o to, że była to lepsza, słodsza i bogatsza odmianą piwa codziennego, do picia przy jedzeniu, szczególnie w Boże Narodzenie. Dla uwielbiających procenty, uwaga, zawartość alkoholu w piwie wynosiła prawdopodobnie około 2,3%!

Browar Christiania Acti reklamował piwo świąteczne w 1881 r., Które nazwali piwem słodkim („sødtøl”) i opisał jako lekkie, smaczne piwo bożonarodzeniowe. Jednocześnie reklamowali piwo typu bock, które opisali jako bardzo mocne i bogate w słód. Sødtøl był o połowę tańszy od piwa bock.

Międzywojenny kartel piwny

W okresie międzywojennym piwo świąteczne staje się jeszcze bardziej powszechne. W latach 30. norweskie browary podzieliły kraj między sobą. Każdy browar otrzymał w zasadzie monopol na swoim własnym obszarze poprzez system karteli zarządzany przez Stowarzyszenie Browaru.

Zrobiono to nie tylko w celu ograniczenia konkurencji, ale także w celu zaprezentowania wspólnego frontu i nacjonalizacji produkcji, dystrybucji i sprzedaży piwa.

Jedną z konsekwencji działań kartelu było to, że browary dostarczały ten sam znormalizowany towar. Ludzie próbowali wyeliminować różnice między browarami, piwami, cenami, czasami sprzedaży, przepisami i tak dalej. Świąteczne piwo również zostało znormalizowane. W tym samym czasie lata 30. XX wieku były okresem twórczym dla branży reklamowej, a reklama świątecznego piwa zaczęła się rozwijać.

Brak piwa Bożego Narodzenia podczas II wojny światowej

Podczas II wojny światowej, kiedy Norwegia była okupowana przez nazistowskie Niemcy, browary nie produkowały piwa bożonarodzeniowego z braku zasobów. Wszystkie piwa stały się słabsze, cieńsze, a znalezienie surowców do warzenia stało się prawdziwym wyzwaniem.

W rzeczywistości dopiero w 1956 roku rozpoczęto warzyć ponownie świąteczne piwo. Kiedy piwo bożonarodzeniowe wróciło na rynek, wszystkie browary sprzedawały to samo piwo, w tych samych butelkach w tej samej cenie, a cała sprzedaż rozpoczynała się 29 listopada i kończyła 15 stycznia.

Następnie zaczęto warzyć piwo na eksport. Te jasne i ciemne piwa eksportowe, sprzedawane po wojnie, były w rzeczywistości reinkarnacjami piwa bożonarodzeniowego z lat międzywojennych.

Pojawiają się mocne piwa

Kolejną ważną zmianą dla świątecznego piwa była połowa lat 90. W tym czasie sprzedaż piwa o zawartości alkoholu od 4,7 do 7,0% została przeniesiona do państwowego monopolu winnego i monopolowego, a w ciągu kilku lat sprzedaż tych piw spadła do 20% sprzedaży z poprzednich lat.

Norwegowie mogli kupować świąteczne piwo w supermarketach o zawartości alkoholu 4,7%, oprócz starszego stylu piwa bożonarodzeniowego, który wynosił 6,5%. Kilka lat później rząd podniósł górną granicę zawartości alkoholu w piwie. Przez wiele lat było to 7%. Doprowadziło to norweskie browary do eksperymentowania z mocniejszymi piwami, a Norwegowie mogli kupić świąteczne piwo bock, wykonane z podwójnego piwa bock.

W międzyczasie pojawiły się dwie rzeczy, które miałyby wielkie znaczenie dla świątecznego piwa: w połowie lat 70. rząd norweski wprowadził zakaz reklamy alkoholu, a system karteli upadł w latach 80. XX wieku, tworząc prawdziwą konkurencję między browarami.

Brak możliwości reklamy piwa w Norwegii

Bez możliwości reklamowania się browary musiały działać w inny sposób. Norweski przemysł piwny nazywany był „ciemnym rynkiem” – rynkiem, na którym trzeba było sprzedawać swój produkt bez bezpośredniej reklamy.

Dzięki norweskiej rewolucji mikrobrowarów pojawiło się bogactwo nowych małych browarów, z których wszystkie zazwyczaj mają co najmniej dwa rodzaje piwa bożonarodzeniowe. Piwo świąteczne jest tak naprawdę jednym z najważniejszych produkowanych piw.

Jednym z najwcześniejszych świątecznych piw warzonych w USA było Anchor Christmas Ale, które warzy się co roku od 1975 roku. Zainspirowali się oni norweskimi tradycjami świątecznych piw.